Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Tijdens jouw begrafenis van een aantal uren geleden, Stefanie,

mijmerde ik over snelkoppelingen in het ont-zieken.

Hun uiteinden happen naar elkaar toe – bijten zich vast tot ze

kringen vormen in notitiekrabbels van onze psychiaters.

Als patiënte is er geen ontcijferen aan, maar ook artsen,

waaronder jij, kunnen ze niet voorlezen.

Net als andere aangestranden verwelk ik in de achterkamer.

Er is geen herinnering aan mijn (binnen-)treden en verkeren-

in-de-kamer is een axioma. Hoe we moeten wachten op

snelkoppelingen weten we niet. Waarom we toch wachten

hoewel we weten dat ze niet bestaan weten we niet.

Willekeur heeft meer zeggenschap.

We horen een sleutelbos tegen een patiëntenschutting

botsen en zien je je behandelkamer verlaten. Ook jouw

voorhoofd botst doorheen het verdiep op alle kanten van het

torenhoge onthaalbureau. Vermoedelijk heeft erachter een

onthaalbediende zich vast-verscholen. Hoe dichter je komt,

hoe sneller we vatten dat jij ook komt aanstranden.

Jouw intrede in de wachtzaal voelt ziekelijk aan. In al onze

wanhoop houden we vast aan onze waanideeën en veinzen

we dat jij ons toch snelkoppelingen brengt. We verwachten

niets anders dan het geroep van onze namen – maar jij neemt,

met lege handen, tussen ons plaats.

In elke hoek, ook boven onze hoofden, hangen hoekspiegels.

Ze laten slierten verflenste huid zien en waar onze ogen

zouden moeten zitten, kleven cirkelspiralen. Spiegels werken

niet. Alles buiten de wachtzaal valt weg. Buiten de wachtzaal

is (er) niets. Het enige wat geschapen blijft zijn aangestrande

zieken en uitgeputte spiegels – want buiten de wachtzaal is er

niets. Als een arts op zichzelf wacht, wachten we op niemand.

Ik was te achterlijk om te geloven dat ook artsen soms de weg

uit eigen kringen en krabbels niet kunnen vinden. Ze zeggen

wat maar ze bedoelen niet wat. Er is geen mijmeren meer aan,

Stefanie, want – ook bij God is er een wachtzaal. Daar, boven,

vinden we onze snelkoppelingen wel.