Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Vroeger wachtte ik op woorden bij een vertraagde bus,

een opgehaalde brug, een gesloten overweg.

Ik wachtte iedere ochtend

in de hal van een vriendin zonder notie van tijd.

Daar vonden woorden mij en ik hen, terwijl tanden werden

gepoetst en brooddozen gevuld.

Vroeger wachtte ik tot we er waren tijdens lange,

lange autoritten op winterse wegen richting het Zwarte

Woud. Dan speurde ik naar onbekende nummerplaten,

voorbijvliegende vogels of de eerste sneeuw. Ik verwedde

koekjes bij regenraces op het raam en won altijd. De druppels

hadden tijd en ik dus ook.

Waarom wachten we niet meer?

Ik kom nergens nog te vroeg, eerder op tijd en vaak te laat,

want vrije minuten zijn schaars en wachten is duur.

Sta ik onverwacht nog eens bij een overweg, dan

vul ik snel mijn boodschappenlijstje aan,

betaal de energiefactuur,

streep die twee van mijn mentale checklist af,

voeg er vier rijen bij.

Aan wachten kom ik amper toe. We hebben nochtans een

wekelijkse date: elke woensdag van zeven tot acht maak ik tijd.

Dan spreken we af in de slaapkamer, steek ik kaarsen aan,

rol de yogamat uit.

Dan vul ik de ruimte met stilte en leeg mijn hoofd tot het overloopt.

Dan wacht ik zoals vroeger op het verstrijken van de tijd.

Dan wacht ik op zorgeloosheid.

Als ik op zorgeloze zondagen door het raam staar,

hoop op woorden voor het ontbijt, dan blijf ik meestal eenzaam

achter, ruim de tafel af en begin aan de rest van de dag.

Wachten op woorden is verleden tijd.