Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Er leeft een monstertje onder het huis
Het kan een haarborstel verplaatsen
Niemand heeft het ooit gehoord
Niemand ziet de draad
die ons samenhoudt
Wij zijn het meestal zo hartsgrondig
met elkaar eens
dat er amper

Niemand noemt het ooit bij naam
Het zit hier maar te wachten
en spant de draad tussen ons aan
Het zegt jou dat het beter zal gaan
Het duwt mij meer geduld in handen

Wij zwijgen maar
We weten dat wachten
de eindeloze grap is
De rampen dansen in de gang

Na ieder doktersbezoek vraag je mij
wat ik vind van je haar
En ik verzin nieuwe woorden
om te zeggen hoe goed het je staat

Het monstertje is in de weer
met naald en draad
En bindt ons aan elkaar
Het komt de afspraken op een haar na