Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Mijn oppervlak breekt.

Het scheurt in zachte, natte scherven en ik voel een lichaam

naar mijn dieptes zakken. Handen en voeten vastgebonden,

een in elkaar gevouwen lijf in afwachting van een oordeel.

Dat doe ik volgens hen. Oordelen.

Ze zinkt verder, een linnen hemd het enige dat haar vertraagt.

Ik wikkel haar in mijn golven, glijd vragend over koude huid.

Vanonder die dunne scheiding komt een bonzend antwoord.

Voorzichtig reik ik in haar oorschelp en fluister hoe ze hard tegen

mij aan moet duwen om me naar beneden te dwingen. Hoe ik zal

meegeven. Hoe ik tegen haar vermoeide voetzolen zal drukken,

zolang ze zich maar tegen mij verzet. Ik glijd tussen de vezels

van de koorden rond haar enkels, haar polsen.

Maar ze dwaalt steeds verder van mijn oppervlak.

Ik draag haar dieper, tot in mijn koude schoot, bij de anderen.

Waar al mijn lagen haar omarmen. Waar ze niet warm, maar

wel veilig is. Terwijl we wachten, vlecht ik mezelf in haar haren,

nestel me tegen het linnen op haar borstkas en beef mee met

elke beweging van haar dreunende binnenkant. Uiteindelijk zal

ik langs haar lippen glijden, mij een weg banen naar dat tomeloze

gebonk, mezelf erin verweven tot zij en ik samenvloeien.

Maar voor we dat doen, omhelzen we elkaar.