Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Een slaapdronken varken in bed met oma

Kinderen bloot in een duivelsbos

Hun vader had geen zin om voor hen te zorgen

en sloeg de deuren dicht

Ik vroeg nachtmerries

om in te slapen

Ik verdwaalde

Later wachtte ik gelaten

tot ik klein genoeg zou zijn

om door de slaap te worden weggeblazen

Ik klopte op mijn buik en lachte

wilde niet op de foto staan

wilde niet praten

om de woorden niet te storen

Lees me nooit één letter voor

Spreek me niet meer over fabels

Die zacht als mochi’s

in de hand liggen

of stekelige wolven

die me de kast opjagen

Ik wil enkel

uitrekken in de tijd

Tot we sterk genoeg zijn

om in een hoek van de slaapkamer te verdwijnen