Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.
Wachtverhalen4
Perron Zeven
Ik tel de uren, minuten en seconden weg terwijl ik naar buiten staar.
Ik probeer mijn brein af te leiden door aan iets anders te denken,
maar wanneer ik mijn ogen sluit, maken mijn hersenen bezwaar.
Het wilde bonken van mijn hart probeer ik te negeren,
waarbij mijn playlist me ondersteunt om deze lange rit te overleven.
Ik denk dat niemand mijn gemoedstoestand kan lezen,
afgezien van mijn draaiende rechtervoet en mijn bevende benen.
God…
Ik kan niet meer.
Ik moet weer naar het toilet.
Fuck.
Zo typisch.
Een hele rij voor een gesloten deur.
Bezet.
Ik neem mijn gsm en kijk naar de tijd.
Dertig seconden lijken momenteel een eeuwigheid.
Angst, nieuwsgierigheid en verlangen vullen mijn wagon.
“Mevrouw?”
Ah juist, mijn ticket.
Och, waarom gedraag ik me toch zo stom…
Het lijkt alsof alles in mijzelf volledig is ontspoord.
Mijn emoties, hormonen, spieren,…
of zit dat allemaal maar in mijn hoofd?
Een eerste klas piekeraar, al m’n hele leven lang.
Als iets nog maar te luid werd, wou ik weg en was ik bang.
Maar ondertussen heb ik mijn puberteit getrotseerd,
en mezelf de nodige stresskillers aangeleerd.
Het leven is een aaneenschakeling van risico’s en nieuwigheden.
Dus blijf niet als een pakezel rondzeulen met bagage uit het
verleden.
Ik adem uit en ga ervanuit dat dit gewoon is hoe het moest zijn.
Die gedachte helpt, geloof me, net zoveel als een glas wijn.
Sommigen geloven in toeval.
Voor mij voelt ons bestaan aan als een goed doordachte
routeplanner.
Ergens wacht er een bestemming,
maar voor nu ben ik de onwetende reiziger.
Anderhalf jaar later kijk ik met een lach terug naar het ongeduldige
vooruit staren.
Toen wist ik nog niet dat die uren wachten nog maar het begin
waren.
Het begin van mijn leven met jou.
Over de kunstenaars
Silke Van Rompaey & Lara Jakoba Breine
Silke Van Rompaey
Silke Van Rompaey (°2004) schrijft vanalles en nog wat. Van teksten tot verhalen, met altijd een snuifje humor erbij. Haar spirit animal is Pippi Langkous en haar grootste schrijfidool Mark Tijsmans. Moest ze ooit, per ongeluk, premier van België worden dan... zou ze alle irritante vasthangende dopjes op flesjes verbieden. Ze danst vrolijk door het leven als ze haar teen niet ergens tegen heeft gestoten. Ze danst dan wel, maar eerder boos en vol onmacht. In 2022 werd ze, door een schrijfwedstrijd, gepubliceerd in de verhalenbundel 'Uitbreken' van Phoenix Books. Ze eet met haar bestek omgewisseld in haar handen, maar is niet linkshandig. Al heeft ze wel twee linkerhanden, maar dat doet er niet toe. Silke kaart zowel nuttige als zeer onnuttige onderwerpen aan, maar telkens in het belang van het welzijn van de mensheid. Met andere woorden: ontspannen, informeren en lachen vormen een essentiële basis.
Lara Jakoba Breine
Samen met de kunstenaar Lien Anckaert vorm ik een collectief. Momenteel werken we aan een project voor de kunstexpeditie ‘De Windstoot’ van vzw Wit.h (Kortrijk).
Diversiteit en inclusie in het hedendaagse kunstenlandschap houdt mij enorm bezig. Dit vertaalt zich ook in mijn artistieke praktijk. En is vaak het onderwerp van mijn schrijven.
Ik illustreer al al enkele jaren voor het collectief van de Letterzetter in Kortrijk. Als artistiek mentor werk ik voornamelijk met kunstenaars met een verstandelijke handicap. In 2016 schreef ik het boek Arnaud is een kunstenaar met het downsyndroom, Lara een kunstenaar met een knieprobleem over mijn samenwerking met kunstenaar Arnaud Rogard. Op dit moment werkt ik samen met auteur Jonas Bruyneel aan een beeldverhaal.
Naast freelance beeldend kunstenaar ben ik ook leerkracht in het DKO voor kinderen van de lagere graad.
