Een deel van het collectief werkte onder begeleiding van Saskia De Coster aan een wachtverhaal – een onderzoek naar de betekenis, zinnigheid en invulling van wachten. De wachtteksten worden verspreid op plekken in Kortrijk waar we onvermijdelijk wachten – aan de kassa van de supermarkt, in een wachtzaal, bij een bushalte … Met dit traject willen we poëzie in het stadsleven brengen, mensen aanzetten om te vertragen, bewust te wachten, te midden van de drukte.

Je duwt je winkelwagentje opzij om een tegenligger door te

laten in een te smal gangpad. Je wacht tot haar en jouw ogen

elkaar kruisen, groene ogen. Volgens de legendes van jouw

moederland, ongeduldige ogen. Ze wendt ze af en haast zich

naar de broodsnijmachine.

Niet te opzichtig, cirkel je vluchtig achterom door de conserven

en kijk je toe hoe ze het brood in de machine stopt. Tijdens de

vijf seconden van het snijden kan ze haar benen niet stil houden

en plaatst ze haar handen voor de messen zodat het gesneden

brood ertussen glijdt. In plaats van geduldig op het brood te

wachten, stopt ze haar vingers in de machine. Je weet niet wat

je ziet. Er stroomt bloed in de kruimellade en met de stompjes

waar haar handen eerst zaten, pakt ze het brood vast en legt

het op de zakhouder.

Je snelt naar haar toe om haar te helpen. Een winkelbediende zag

het allemaal gebeuren en is al ter plaatse. Hij wijst de groenogige

vrouw op de veiligheidssticker die op de machine kleeft. Hij is

duidelijk radeloos, want nu moet hij dit allemaal opruimen en

daar heeft hij helemaal geen tijd voor.

Dit is heel vreemd, het klopt niet. Een zakhouder houdt de zak

niet vast, hij houdt alleen het brood vast, dus het zou eerder een

broodhouder moeten heten. De vrouw is nergens te bespeuren.

Je neemt een zak en schuift het brood en de losse resten van

haar handen erin. Je rolt het uiteinde op en legt het in haar

winkelwagentje.